“Maar zo erg is het allemaal niet hoor!”

Er gebeurt veel in het leven van llse. En ik merk duidelijk dat zij haar verhaal graag even wil vertellen. Ik geef haar nu de ruimte, het platform. Af en toe stel ik een vraag maar meestal knik ik en moedig ik haar aan om meer te vertellen. De vragen die ik stel of hetgeen ik teruggeef raken haar. Ze laat haar tranen rollen. 

Aan het einde van het gesprek geef ik haar de opties van coaching. Wat zijn de mogelijkheden en wat kost het. Ik zie dat ze er even over moet nadenken. En vervolgens komt de zin “Maar zo erg is het allemaal niet hoor!” 

En ik ben even verward… 
Want ik heb haar verhaal toch gehoord? Haar tranen gezien? De pijn gevoeld? Ze heeft me in haar ziel laten kijken en zich kwetsbaar opgesteld. En nu ‘is het allemaal niet zo erg meer?’ Ineens! Complete verwarring. 

Ervaart ze schaamte, wil ze het relativeren of is het echt allemaal niet zo erg? Misschien dat Ilse van haar eigen reactie was geschrokken, dat ze niet had verwacht dat ze om haar situatie zou gaan huilen. En wilde ze dat eerst een plaatsje geven. Wie weet? 

Onze maatschappij
Wat blijkbaar normaal is geworden in onze maatschappij, is dat je het niet te zwaar mag hebben. Of ergens last van mag hebben. We moeten altijd vrolijk, enthousiast en positief zijn. Als iemand aangeeft dat het even niet goed gaat dan weet de ander bijna niet meer hoe te reageren. Of we negeren het gewoon.