Wil je even inlinken?

Was mijn vraag aan het collega medium. En ze deed het… en op dat moment besefte ik mijn fout. Dit was het moment geweest om mezelf te “stretchen”, om mezelf de kans te geven aan mijn vertrouwen te werken en alsnog met de juiste bewijzen te komen. In plaats daarvan vroeg ik mijn collega of ze me wilde helpen. 

Niks mis mee natuurlijk
Maar maakt wel dat ik mezelf tekort deed. En dat besefte ik, uiteraard, pas achteraf. Toen het al was gebeurd. En op het moment dat mijn docente vroeg “wat maakt dat jullie met drie personen een huiskameravond doen?” wist ik genoeg. In plaats van op mezelf leunen, even hard werken en daarmee wel het vertrouwen winnen (van mezelf), gaf ik het uit handen. 

Zegt niks over mijn collega medium. Zegt alles over mij
Wat is het leven een mooie leerschool, nietwaar? Op dat moment dat zij inlinkte, gaf het me even rust, een mogelijkheid om te ademen. Om verder in te voelen. En daarna kon ik weer verder. Dus het leverde me zeker wat op. Maar wat nu als ik je vertel dat ik wat vertrouwenskwesties heb? Niet ten aanzien van anderen. Maar vertrouwen in mezelf! En wat deed ik dus op het moment dat ik haar hulp vroeg? Juist! Ik leunde op haar en niet op mijn eigen kwaliteiten en talenten. Het is wars van verbinding, contact maken, worstelen en dan stralen. En dat is wel wat ik die avond nodig had.