"Werkelijk bijzonder"

Het voelde goed, dus ik zei ja. Ik was de verbeelding van de zesjarige ik van de vraaginbrenger. De vraaginbrenger gaf aan het moeilijk te vinden om haar emoties te tonen. Zij wilde meer weten over wat er voor haar zevende levensjaar gebeurd zou kunnen zijn.

Ik was mezelf en toch niet

Ik zocht een plek in de ruimte en voelde. Fysiek was ik nog steeds ‘mezelf’, maar mijn gedrag werd anders. Zo keerde ik me aanvankelijk af van de groep, ging er met mijn rug naar toe staan. Iets wat ik in het dagelijks leven niet zou doen.

Begrijpen versus doen & voelen

Als representant kom je in de energie van de ander terecht. Vraag me niet hoe het werkt, want snappen doe ik het niet. Wat ik wel kan vertellen, is dat Jacqueline op een rustige manier de juiste vragen stelde aan de vraaginbrenger en aan de representanten. Op die manier kwam zij tot de kern; het punt waar het bij deze vraaginbrenger om draaide.

Voor mijn ogen gebeurde het

Wat ik zag, was dat de uitstraling van de vraaginbrenger tijdens en na de opstelling veranderde. Zij zocht oogcontact, werd krachtiger, toonde haar emoties; het was alsof er een last van haar afviel. Ondanks dat ik haar niet kende, raakte het mij dat een opstelling zo’n impact kan hebben. Daarom denk ik dat een opstelling je kan helpen om meer begrip te krijgen voor je verleden, zónder dat je daar over hoeft te praten met de mensen die direct betrekking hebben op de situatie. Werkelijk bijzonder.