I love Gabor Maté. Zijn manier van praten, zijn kennis & ervaring. De zachtheid van zijn woorden, die mij overigens keihard raken. Ook zijn manier van coachen, vragen stellen, nieuwsgierig zijn met compassie. Genoemd Compassionate Inquiry (CI). Een duik in de methode van Gabor Maté en haar impact op persoonlijke groei.
In deze docu gaat Gabor dieper in op trauma. En laat hij zien, op een podium met publiek, hoe hij werkt met klanten. Deze scene maakte op mij veel indruk.
Een dame met bruin haar vindt zichzelf een monster. Zo werd ze door haar omgeving genoemd. Een monster. Ze was het zelf gaan geloven. Gabor stelt haar een vraag. Wat is de kleur van je haar? Ze zegt dat het bruin is. Gabor reageert met een vraag: wat als ik je zeg dat je paars haar hebt? Ze antwoordt dat ze dat niet zou geloven. Waarop Gabor vraagt waarom ze dan wel de anderen gelooft als zij zeggen dat ze een monster is?
Mind blowing…
Bekijk hier de trailer van deze documentaire
Wat ik me realiseerde na het zien van de documentaire
Is precies hetgeen hij meegeeft in de film: hetgeen we denken dat andere mensen over ons denken, denken we zelf.
Denk daar maar over na 😉
Een voorbeeld: Ik kwam een keer na 19u thuis, het was winter en dus donker. Ik kom aangereden en zie een vriendin net ons huis verlaten. Ik zwaai nog naar haar. Ik doe al mijn raampje open zodat ik nog even wat tegen haar kan zeggen. Maar mijn vriendin stopt helemaal niet bij mijn auto. Ze stapt in haar eigen auto en rijdt weg. Zonder mij een blik waardig te keuren.
Ik voel dat ik in denk-modus ga en voordat ik het besef draait mijn hoofd overuren. Ik zal wel iets gedaan hebben dat ze zo -zonder te groeten- wegrijdt. Wat raar dat ze niet even gedag zegt. De vorige keer deed ze ook al zo raar. Zou er iets zijn? Wat heb ik niet goed gedaan?
Ik ben mezelf bewust van deze gedachten-diarree en moet ineens aan Gabor denken. De gedachten die we hebben zijn de gedachten die we zelf hebben verzonnen. We hebben zelf een reden bedacht waarom de ander niet datgene doet, dat we verwachten. In mijn geval ga ik er direct van uit dat ik iets niet goed zou hebben gedaan. Dat ze me daarom negeert.
Pas toen kwam in me op dat haar gedrag niet met mij te maken had:
Kortom: het was een overlevingsstrategie. Vanuit mijn jeugd erin geslopen. Als kind heb je geen keuze: je moet in verbinding blijven met je ouders. Dus doe je datgene dat nodig is, zelfs als dat betekent dat je jezelf ontrouw moet zijn (en dus niet authentiek kan zijn). Let wel: trauma is een groot woord voor iets dat ogenschijnlijk klein kan zijn. Kan zijn.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik, nadat ik een paar van deze situaties had meegemaakt, dat het een stuk rustiger werd in mijn kop! Dat is een fijn gevoel.
Na het kijken van de film kwam Hanneke op mijn pad
Hanneke volgde de opleiding tot Compassionate Inquiry Practitioner en had oefenklanten nodig. Honderd stuks om precies te zijn! Ik meldde me aan, want door de docu was ik ook erg nieuwsgierig geworden naar de methodiek. En ik ben coach, dus ja, interesse alom. Ik kan me nog herinneren dat het even wennen was om online een dergelijke sessie te doen. Wennen maar dat maakte niet dat het niet diep ging, integendeel. Na deze eerste kennismaking smaakte het naar meer en kwam ik via Hanneke terecht bij Monica.
Tegenwoordig plan ik een CI-sessie wanneer ik voel dat er een diepliggend stuk weer geheeld mag worden. Zo merkte ik dat ik rondom geld wat belemmerende overtuigingen had. Ik ging hiermee aan de slag met Hanneke. De oorsprong van deze overtuigingen werd me snel duidelijk. Vroeger gingen wij vaak naar het zwembad. Bij ons thuis hadden we een grote jampot vol met kwartjes, stuivers en dubbeltjes. Ik nam weleens wat geld mee om dan een snoepje te kopen. Op het laatste was de jampot helemaal leeg en voelde ik schaamte. Het schaamtegevoel was terug te brengen naar hoe ik in het hier & nu dacht en voelde over geld. Vooraf had ik me dit niet kunnen bedenken!
Het idee is ook dat als het eenmaal naar het bewustzijn is gebracht dat het “helen” vanzelf gaat. Zo ervaar ik dat ook. Ik hoef niet bewust ermee aan de slag te gaan, alhoewel ik het nog steeds erg fijn vind om tijdens een sessie key-notes te maken. Wat niet altijd ervoor zorgt dat ik in het moment ben, dus in mijn lichaam. Het lichaam en wat wordt gevoeld, speelt een grote rol bij CI.
Wat is Compassionate Inquiry?
Dat kan Gabor beter zeggen dan ik…
“The purpose of the Compassionate Inquiry is to drill down to the core stories people tell themselves – to get them to see what story they are telling themselves unconsciously; what those beliefs are, where they came from; and guide them to the possibility of letting go of those stories, or letting go of the hold those stories have on them …
That’s what Compassionate Inquiry is.”
~ Dr. Gabor Maté
Wat brengt een CI-sessie mij?
Ongekende verdieping! Een voorbeeld: ik was laatst bij mijn supervisor. Ik deed daar nieuwe inzichten op. O.a. dat ik blijf wachten op de ander waardoor ik mezelf klein hou. Met dit inzicht ging ik naar Hanneke en daar kon ik weer een laag dieper gaan in dit thema! Want wat zat eronder het wachten op de ander? Nou… het zinnetje “dat kan ik niet alleen”. Natuurlijk kan ik dat alleen, alleen (woordgrapje) mijn kleine meisje wist dat niet. Zij had zichzelf, vanuit overleving, wijsgemaakt dat ik de ander nodig heb. Nu mag mijn volwassen ik die kleine meenemen en geruststellen, zodat ik het wel degelijk alleen kan! En doe.
Andere inzichten:
Relevante links
Bij wie kan je CI volgen? Ik heb bij zowel Hanneke als Monica sessies CI gevolgd. Zij zijn gecertificeerd en wat ik heb ervaren, is dat je in één uur tijd tot de kern van je vraag komt! Mits je daarvoor open staat.
Tevens kun je op de website van Compassionate Inquiry een therapeut vinden per land.