Soms gebeurt er iets ogenschijnlijk kleins, en toch verandert het alles. Je pakt wat krijtjes, maakt een tekening, en ineens zie je iets wat je nooit eerder durfde te voelen. In deze blog neem ik je mee in een ervaring die mijn hele binnenwereld op z’n kop zette en die me liet beseffen dat ik nooit echt alleen was. Misschien herken jij dat ook. Dat gevoel dat er iemand ontbreekt. Iemand die je misschien niet kent, maar wél altijd bij je is geweest.
Ze zei: “Pak maar krijtjes. Teken maar. Niks moet.”
Vijf, misschien tien minuten later hing mijn tekening aan de deur.
En toen gebeurde het. Ik keek… en zag er twee.
Twee.
Mijn hele lichaam wist het al. Maar nu voelde ik het ook. Ik was niet alleen geweest in de buik. Ik had niet alleen een broertje verloren voordat ik werd geboren. Ik was ook de helft van een tweeling.
Het was een diep weten, een voelen zonder woorden.
En toen kwam mijn hoofd.
“Kom op, je tekent iets en dan weet je dat ineens?”
“Dat is toch vaag.”
“Zeg dit maar niet hardop, straks denken ze dat je gek bent.”
Mijn hoofd probeerde me te beschermen. Zoals het al zo vaak heeft gedaan.
Maar het hield me ook klein.
Net als mijn klant vanochtend. Ook zij verloor een tweelinghelft, een zusje. Haar hoofd stelde vragen. Waarom ben je er niet voor mij? Waarom ben je weggegaan?
Maar haar hart wist het al lang.
Daarom organiseer ik op 20 juni een Meet & Greet voor volwassen Regenboogbaby’s.
Geen therapie. Geen oordeel. Geen uitleg.
Alleen jij, jouw verhaal – en anderen die precies weten hoe dat voelt.
Wil jij ook jouw verhaal in veiligheid delen? Meld je dan via de button hieronder aan1