Een inzicht die ik verkreeg naar aanleiding van de Opstellingendag in België. Deel uw historie en die van degene die voor u leefden met de (klein)kinderen!
En dat maakt dat we niet delen. Want als het voor mij heftig is, intens, wat zal het dan doen met de generatie na mij?
Tijdens de Opstellingendag waren er meerdere vragen die werden opgesteld, waarbij het familiesysteem van vader en/ of moeder erg getraumatiseerd was. Oorlog, (sexueel) misbruik, failissementen etc. Kenmerkend was dat de ouders, veelal de vraaginbrengers, deze informatie niet deelden met hun kinderen vanuit alle goede bedoelingen. Namelijk bescherming!
Ze vulden in dat de (klein) kinderen het nieuws niet aan konden. Het teveel was. Niet te bevatten. Zoals duidelijk werd uit de opstellingen, stonden de kinderen er sowieso al op een andere manier in, zij hadden er natuurlijk een gevoel bij maar op een ander level dan hun ouders. Door de informatie niet te delen, hadden de kinderen niet alle informatie en dat was zelfs “schadelijker”. Want ze konden met die paar puzzelstukjes die ze kregen, niet de hele puzzel maken.
Het advies is: geef ze alle puzzelstukjes, geef ze alle informatie, en laat ze komen met de vragen die ze hebben.
Zo heb ik onze zoon Luuk ook verteld van zijn oom
Ik heb een stuk versteend hout dat symbool staat voor mijn overleden broertje Sjaak. Ik heb Luuk verteld van zijn oom, dat ik hem nooit heb gekend maar wel heel graag had gewild. Toen ik mijn story hield over Sjaak en familieopstellingen, waren mijn partner en Luuk er ook bij, wat ik erg spannend vond! Na de presentatie kwam Luuk naar me toe en zei “Goed gedaan mama”. Waar ik veel emotie, verdriet en gemis, ervoer was Luuk juist trots op me!