Een blog over hoe familiesystemen inzicht kunnen geven in (on)bewuste patronen. En deze te doorbreken.
Sprankelend aan de Slag was geboren! Wat een mijlpaal was dat voor mij zeg! Na jaren in loondienst ging ik iets voor mezelf doen, waarbij ik degene was (en ben) die bepaald hoe en wat. Ik vond mezelf stoer want ik had zelfs al gelijk een klant! Hoe blij kun je zijn als je start.
Saillant detail
Ik heb het hier niet over mijn “bedrijfje” of over de “vrouwtjes” met wie ik samenwerk. Verkleinwoorden gebruik ik niet meer. Alsmede teksten dat “het nog een geworstel is” of “het kan beter”. Want inmiddels geloof ik heilig in wat je uitzendt. Als ik “geworstel” uitzend dan krijg ik nog meer geworstel. Dat wil ik niet (meer)! Zie ook mijn blog over het boek “Vrouwen bluffen niet”.
Inmiddels ben ik vijf+ jaren gegroeid in mijn bedrijf
Enorm gegroeid op zakelijk en persoonlijk vlak. Waar ik stond, daar sta ik niet meer. Waar ik begon met coaching is het inmiddels uitgegroeid tot een multi-functionele praktijk van werken met vormen van energetisch werk, meditaties, coaching tot aan het inzetten van intuïtie.
En toch… Toch knaagde het nog ergens
Ik ging daar met een coach mee aan de slag. Want net daarvoor had iemand een beeld bij mij en mijn bedrijf. Ik viste met een bootje op een meer. In dat meer zwommen voldoende vissen. Genoeg klanten dus. Alleen wisten ze mijn aas aan de hengel niet te vinden. Ik als visser wist niet waar ik moest gaan varen om ze te gaan vangen. Maar aan klanten geen gebrek. Waarom vonden we elkaar dan niet?
Wat als Sprankel een succes wordt?
Vroeg de coach. Dat was een prangende vraag, ik voelde dat deze ertoe deed. Wat als ik succes heb? Dan kom ik met mijn kop boven het maaiveld uit. Dat is toch niet nodig? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Dit zou zo (niet letterlijk) door mijn (voor)ouders benoemd kunnen zijn. Ik voelde dat als ik teveel succes zou hebben, dat ik teveel in het spotlicht zou staan. Nergens voor nodig!
Jezelf klein maken & houden ook niet
Blijkbaar was dat mijn overlevingsmechanisme ofwel mijn masker. Mezelf klein maken. Het is niet snel goed genoeg dus als ik dan in het spotlicht sta, dan moet het ook wel 1000% goed zijn. Wat natuurlijk onmogelijk is. Ha! Ik saboteerde onbewust mezelf. Vanuit een bescherming dat wel. Want stel dat het fout zou gaan, dan zouden niet veel mensen dat weten.
Vanaf dat moment ben ik anders gaan denken:
Klaar met het kleine, klaar voor het grote
Dat is mijn nieuwe motto. Geen verwijt naar mijn familiesysteem, nee! Het heeft altijd een positieve intentie gehad. Bescherming. Alleen voor nu draagt het niet meer bij. Past het niet meer bij de persoon die ik nu ben. Maar wel dankbaar voor dat het er was.
Interessante link
Mijn blog over het boek “Vrouwen bluffen niet”. Hoe vrouwen zichzelf (onnodig) klein maken, in de zorgstand schieten en met verkleinwoorden praten.
#energetischwerk