Benoemen - Sprankelend aan de Slag

Believing in yourself is the first secret to succes

Vandaag had ik een oriënterend gesprek bij een zakelijke dienstverlener. Ruim op tijd vertrokken en mooi op tijd bij het kantoor aangekomen. Met de auto. En vervolgens -als in een film- zie ik mezelf mutsen bij het parkeren.

Mijn gedachten bij het parkeren op een rijtje:

Insteken.
Remmen.
Achteruit rijden.
Past niet.
Huh?
Wachten.
Komt auto aan.
Opnieuw naar voren.
Auto reageert niet.
Staat de versnelling wel goed?
Stom. Opnieuw.
Achteruit maar weer.
Dan maar doorrijden.
Oeps .. een fiets!
Ja die kan er zo langs.
Oh je kan ook bij de organisatie zelf parkeren.
Plek zat!
Pfew.
In één keer op zijn plek!
Yes.
Ohnee.
Plek voor rolstoelen.
Achteruit.
Naar voren.
Zo past het niet.
Weer naar achteren.
…zucht…
Ja hij staat!

Op dat moment, eerlijk gezegd -er-net-na-, voelde ik me echt een muts. Ik zag voor me dat mensen vanuit het kantoor naar mijn gepruts keken en zouden zeggen ‘…zeker een vrouw…’. En die komt zeker praten over #vrouwelijke #professionals in een #mannencultuur… Ik kan het op dat moment zo mooi invullen voor een ander. En benoemen. Want ik kom bij de receptie en wat zeg ik? “Ik was wel aan het mutsen bij het parkeren zeg.” Het benoemen breekt overigens wel direct het ijs.

Ik ben altijd zo trots op mijn vaardigheid van het benoemen van zaken. Maar wanneer wordt benoemen een valkuil? Iets wat tegen i.p.v. vóór je werkt? Tijdens het gesprek “benoemde” ik dat ik starter ben. In 2013 begonnen en in mijn ogen ben je dan nog steeds een starter. Aan het einde van het gesprek kreeg ik (gelukkig) ongevraagd advies van mijn gesprekspartner. Dat het niet nodig was om te zeggen dat ik starter ben. Dat ik ondernemer ben en vanuit die hoedanigheid zaken kom doen. Met een potentiële opdrachtgever. Het woord ‘starter’ betekende iets anders voor mijn gesprekspartner dan voor mij…

In mijn geval is het benoemen -in dit gesprek- bijna een soort van vrijbrief geworden. Als ik het maar benoem en mezelf open opstel dan is het oké. Alsof ik mezelf bij voorbaat al verontschuldig. En dat heeft natuurlijk met onzekerheid te maken. Die van het ondernemerschap. En zo mooi, dat ik dan feedback krijg van mijn gesprekspartner. Want het is geen blinde vlek meer. En maakt dat ik kan groeien. En zelf kan besluiten wanneer ik het wel of niet wil inzetten.

Wat doe jij wel eens onbewust maar kan een groot effect hebben als je het bewust eens weglaat?